Een wijze les

Zomaar een extra vrije dag, de dinsdag na het Pinksterweekend. Ik ben alleen thuis en ineens valt de leegte over mij heen. Als een ongewenste deken op een zwoele zomeravond. Veel te warm maar wel met de zachtheid en behaaglijkheid van een koestering. Ik moet denken aan Roos. Mijn lieve, nog niet zo heel oude labrador van wie ik in nog geen 24 uur afscheid moest nemen. Ik zag het aankomen. Althans, was bang voor wat ik dacht te zien. Helaas werd mijn angst bewaarheid en haar scherpe rug en bollere buik gaven de tekenen aan dat alles wat liefde is, mij kwetsbaar maakt. Een tumor in haar milt was genadeloos op weg haar leven kort te maken.

Ik kan na bijna een half jaar nog steeds het gemis en de heimwee voelen om het feit dat zij nooit meer fysiek bij mij zal zijn. Ik heb meerdere honden gehad vanaf mijn 11e jaar maar het verlies van dit hondje doet mij, bij de gedachte aan haar vriendschap, nog steeds fysiek pijn. Mijn verdriet mag er zijn maar ik heb toch ook sterk de behoefte om mijn verdriet om haar te willen begrijpen. Ze heeft een prachtig leven gehad en we hebben de aarde in kilometers samen beslist rondgelopen. Ze is dan niet zo oud geworden als mijn gevoelsmatige planning mij wilde doen geloven, de kwaliteit van haar leven was hoog.

En nu ineens lijkt het of het spreekwoordelijke muntje valt.

Ik heb in de afgelopen jaren meerdere malen een afscheid meegemaakt van dierbaren om mij heen. Daarin ook vaak het verdriet van anderen een schouder geboden. Alleen ben ik daardoor mijn eigen verdriet een beetje vergeten. En verdriet stapelt nu eenmaal, ook bij mij. Ons overlevingsmechanisme biedt ruimte om verdriet nog even uit te stellen en dat beschermt ons. Maar dat neemt niet weg dat verdriet altijd, ook naderhand, aandacht nodig heeft om er te mogen zijn.

Ik word mij bewust van het verlies van mijn jeugd. Alles wat voorheen voor mij lag begint nu terugblik waardig te worden. Verschillende dromen en mogelijkheden die er ooit waren zijn voorbij. Een ouder wordend lijf wil en kan nu eenmaal niet alles meer, al ben ik dankbaar voor wat wel is.

Ook de steeds meer kwetsbaar wordende gezondheid van dierbaren, baren mij meer zorgen dan ik uitstraal. Ik ben en wil ook flink zijn en niet bij de pakken neer zitten. Maar er waren het afgelopen jaar teveel mensen om mij heen ernstig ziek of voorzichtig herstellende waardoor ik echt geen tijd wilde nemen om ook nog eens bij mijn eigen sores stil te gaan staan. Eigenlijk doe ik dit al jaren, sterk zijn en ook voor een ander. Niet dat ik moedwillig mijn sores wegduw en in een hoekje verdrietig ga zitten zijn. Maar gewoon, omdat ik uit liefde voor de ander mijn eigen situatie blijf relativeren omdat het altijd slechter kan en ik niets te klagen heb.

Maar klagen of stilstaan bij mijn eigen verliezen zijn twee heel verschillende zaken. Ik heb veel te incasseren gehad en heb mij staande weten te houden eigenlijk zonder dat dit mijzelf opviel. En nu ineens merk ik dat mijn potje verdriet om alles wat voorbij is ook eens bekeken mag worden en vooral gevoeld mag worden. Dit is ook een deel van het leven wat er graag bij wil horen en de aandacht verdient.

Ik voel een mildheid over mij heen komen en tranen zwellen diep vanuit mijn binnenste omhoog. Tranen die er mogen zijn om alles wat voorbij is en alle bezorgde momenten die er nog zijn. Niet om tobberig in een hoekje te gaan zitten maar wel om ze te kunnen blijven dragen. Ik mag mijn verdriet meer omarmen en zo af en toe een aai over de denkbeeldige bol geven. Dit moment is ook wat het leven waardevol maakt. Verdriet om alles wat voorbij is, met de onzekerheid naar morgen en met het besef van nu.

Ik hoor de vogels mopperen in de tuin omdat zij hun lege voerbak gevuld willen hebben en hond Noor kreunt omdat zij uitgelaten wil worden.

Ik zucht nog maar eens. Nu snap ik waarom mijn verdriet om Roos mij zo blijft bezighouden. Zij heeft mij altijd uitgedaagd in tegenstellingen. Ik wilde naar rechts, dan ging zij naar links. Ik wil flink blijven en “doorlopen” en zij dwingt mij wederom om stil te gaan staan.

Als ik omkijk overzie mijn afgelegde pad en word mij bewust van hetgeen voorbij is en huil. Ik kom weer in het moment en zucht diep en draai mij terug en kijk vooruit over het nog af te leggen pad. Ook best nog een eind waarbij het einde van het pad nog lang niet in zicht is en ik glimlach.

Dank je wel Roos voor wederom deze wijze les. Ik vervolg mijn levenspad met een vol hart aan herinneringen en liefde. Ik denk daarbij aan enkele regels vanuit een gedicht dat ik ooit geschreven heb.

“Afscheid is de diepste bevestiging dat ik leef. Loslaten van het tastbare en koesteren van mijn gedachten. Vaarwel, en ik zal rijker verder leven”.

Voor ook mijn andere blogs zie https://wandelcoachingsd.nl/blog/